Torununun cıvıldayan sesiyle yüzü aydınlandı içi ılık ılık oldu.Farz etmek de neydi? İşte gerçek buydu: Sevimli dünya tatlısı bir torun sırtını dayayacağı bir duvar...Giden gitmişti dönülmez yola ve gelmeyecekti. O hiçbir zaman yemeğe geç kalmayacak iş seyahatine çıkmayacaktı. Asla telefon etmeyecek kimseyi özlemeyecekti. O halde olmayan şeyleri varmış gibi farz ederek yaşayamazdı. Kendi kendini kandıramazdı.Telefondaki torununa; evde olduğunu kendisini beklediğini onu çok sevdiğini söyledi ve telefonu kapattı. Bir koltuğa geçip oturdu. Kendi kendine acı gerçekleri hatırlattı:Evet yalnızsın!Yalnız yaşayacaksın!Yemeğini yalnız yiyeceksin.Gözlerini uykuya yalnız teslim edeceksin.Onu boşuna bekleyemeyeceksin.Onu yok işe gitti yok iş gezisine gitti diye farz edemezsin.O artık yok bunu kabul et.