Cebeci İstasyonunda bir akşam üstü
Bir başka türlüydü bu insanlar
Sen bir başka türlüydün.
Gözlerin yine öyle bir bilinmez renkteydi.
Gözlerin gözlerimde erimekteydi.
Bir mermer heykel gibi yanımda duruyordun
Beni bırakma diyordun.
Meyhane sarhoşları gibi sırılsıklam
Bir yalnızlık duyuyorduk
Ağlıyordun... ağlıyordun...


Yavuz Bülent Bâkiler sözün ressamıdır.
Sâbir Rüstemhanlı

Yavuz Bülent Bâkilerin şiiri zengin muhtevası olan bir "yaşantı" şiiridir. Ondan dile gelen bize has acı sade samimi gerçeklerdir. Onu okurken biz Anadoluyu yeniden içimizde hissediyor ona acıyor ve üzülüyoruz.
Prof. Dr. Mehmet Kaplan