İbrahim susuz ve ıssız bir çölde onu ve oğlunu bıraktığı gün Hacer'in söyledikleri kulaklarında çınladı:-Bunu sana Allah mı emretti diye sordu.İbrahim:-Evet dedi.Hacer'in kalbi müsterih oldu. Eğer Allah İbrahim'e Hacer'i ve oğlunu bu vadiye getirmesini emrettiyse onun ve oğlunun üstündeki nimetini tamamlamak istiyordur. Bunu duyunca güven içerisinde:-Öyleyse bizi ihmal etmeyecektir dedi.Hacer'in korkusu gitmişti. Başı dik olarak kulubeye döndü. Ne gözyaşı akıttı ne de korkudan tir tir titredi. Etrafını çevreleyen dağlar yüksek ve ürperticiydi. İnsanda yabancılık hissi uyandırıyordu. Ancak Hacer'in kalbine güven ve esenlik hisleri doğmuştu.Ey İsmail'in annesi senin imanın dünyadaki tüm insanlara dağıtılsaydı hepsine yeterdi!.