Yıllar önce oynadığımız şehirde adam öldürüp, araba çalıp, verilen görevleri yerine getirdiğimiz bir oyunda polislerden kurtulmak için bir hile vardı: no police please / polis olmasın lütfen. Biz bu hileyi hiç kullanmadık. Oldu Canım! Sen şehri yak, yık ondan sonra lütfen polisleri geri çekin de. Zaten biz kimseyi vurmazdık. Trafik kurallarına uyar, görevleri bi’güzel yerine getirir pek dikkat çekmezdik. Sağ üst köşede hep yumruk işareti vardı. Silah taşımazdık. Kekimiz bitmeden yeni göreve başlamaz otoparktan araba çalacağız diye çayımızı soğutmazdık. Top oynamaya çağrıldığımızda sanal oyunumuzu bırakıp topa koştururduk.  – Zoraki Oyun üçlüsü bir bölüm daha geçmek yerine çayını içene  – Zoraki Oyun üçlüsü tanka tüfeğe aldırış etmeden bildiğini işleyene  – Zoraki Oyun üçlüsü yumrukla savaşana  Prensesi kurtarmak için kaplumbağalardan sakındığımız, su kanallarında yüzüp borulardan girip çıktığımız bayrak direklerinden sarktığımız oyunları da unutmadık. Orada da mümkün olduğunca az kaplumbağa öldürüp çıkardık bayrak direğine. Biz de böyleydik işte. Okulda sıkılıp evde patlamazdık. Hep sıkkın takılırdık ya da hep rahattık. Evet, hayatı oyun görenlere defterler, bazen defterler.