Türkiye'de kayırmacılık dolayımıyla şekillenen/işleyen toplumsal siyasal bürokratik mecrada kamusal kadrolar ve onların getirisi tam anlamıyla bir "meta"ya dönüştürülmüştür denebilir. Her ne kadar siyasi amaçlarla bu pozisyonların kullanımı önceden beri süregelen bir yöntem/işleyiş olsa da özellikle son yıllarda bu işleyiş o kadar billurlaşmıştır ki bu ilişkilerin gerçekleşebilmesi için yasal düzenlemeler yapılmasına varacak bir boyuta evirilmiştir. Siyasal kayırmacılığın uç bir boyutu olarak değerlendirilebilecek bu durum (radikal kayırmacılık) bir meta olarak kullanılan kadrolara talebin karşılanabilmesi için yeni kurumlar kurullar ünvanlar oluşturulması üzerinden de okunabilir. Kültür tanımlamalarında en önemli belirleyicilerin; toplumsal algıların olguların alışkanlıkların kuşaktan kuşağa aktarımı ve hayatın önemli alanlarını kapsaması olduğu düşünülürse Türkiye'deki kayırmacı ilişkilerin bir kültüre dönüştüğünden yani bir "kayırmacılık kültürü"nden söz edilebilir. Bu olgunun önemli bir sebebi ise mikro düzeyde aileden başlayarak ağabey baba aşiret lideri milletvekili şeklinde ilerleyen ve genellikle geriatrik patriyarkal bir içeriği olan himaye edilme alışkanlıklığı/ihtiyacıdır. Benzer şekilde Türkiye toplumunun makro düzeyde patrimonyalist partikülarist inançsal ve kültürel kodlara sahip bir toplum olduğu söylenebilir. Bu kodlar kültürel olarak Anadolu kültürünün aslında Roma dönemine kadar götürülebilecek (oikos) genlerinden yaygın bir inançsal anlayış olarak "şefaat" kurumuna kadar götürülebilir.