Mürcie, âlimlerimizin kahir ekseriyetine göre İslam hukukunun atıl bırakılmasına hizmet eden bidatçı bir mezheptir. Sahabilerden siyasi mücadeleye adı karışanların büyük günah işlediklerini, bu nedenle imanları ya da küfürleri hakkında şahitlik edilemeyeceğini savunmaktadır. Bu hareket, kısa bir sürede, "Cehennem mümine haram kılınmıştır." akidesinde karar kılarak amel ve imanı birbirinden ayıran marjinal itikadi bir mezhebe dönüşmüştür. Elinizdeki kitabın amacı, ircâ ve Mürcie'nin farklı kavramlar olduğunu delilleriyle ortaya koymaktır. Mürcie'nin teolojisini ilk kaynaklardan tespit eden yazar, okuyucuya Ehl-i Sünnet'in ve en önemli temsilcilerinden Hanefîlerin ircâ görüşü ile Mürcie'ninkini karşılaştırma imkânı sunmakta; sahabe ve Hanefîlere yöneltilen Mürcie iddiasının her açıdan temelsiz ve yersiz olduğunu sarahaten açıklamaktadır. Kitabın birinci bölümünde ircâ ve Mürcie tanımları, bu konu hakkındaki hadis rivayetleri ve mezhebin ortaya çıkış süreci incelenmektedir. İkinci bölümde mezheplerin ve oryantalistlerin görüşleri, üçüncü bölümde Mürcie'nin kaynak eserleri olarak gösterilen eserler tartışılmaktadır. Dördüncü bölümde ise "Hanefîlik", "Hanefîlik-Mâturîdîlik" ve "Mâturîdîlik" şeklinde üç döneme ayrılan yaklaşık beş asırlık bir zaman diliminde eser veren Hanefî âlimlerin görüşleri kronolojik olarak ele alınmaktadır.