İlkçağ  Yunan  dünyasında  sanat  gerçekliği aynen taklit etmekti (mimesis); çünkü dünya  gerçeklik  ona  dıştan  bir  şey  katılması gerekmeyecek  kadar  kusursuzdu.  Yunan tanrıları da kendi sorunlarıyla boğuşan bir anlamda  yetkileri  sınırlı  güçlerdi  ve  bu  kusursuz dünyada yolunda gitmeyen çok şey vardı. İnsan "moira" denen üç kız kardeşin ördüğü "kaderin ağları" ile baş başa bırakılmıştı ve tanrılar bile dünya düzenini tehlikeye atmadan kadere müdahale edemezlerdi. Kral Oidipus'un öz babasını öldürüp öz annesiyle  evleneceğini  bilen  kâhin  Oidipus'u hayat  yolunun  değiştirilemezliğine  inandırmaya  çalışadursun  Sophokles  bize  "kaderin  kabul  edilmesi"ni  bir  arınma  bir  "aydınlığa kavuşma" olarak sunar. Psikanalizin en popüler "yorumlarından" biri olan "Ödipal evre"  de  kişiliğin  gelişmesinde  kaçınılmaz bir "kader" basamağını oluşturur.