Yaşam tam da ölümü kabullendiğin anda başlar.
Ölümü kabullenmeli ki insan aldığı nefese sıkı sıkıya sarılabilsin.

Ötanazi Okulu'nda yalnızlığın içinde solmayı bekleyen Yeşil için hayatına giren suikastçı bir durak gibiydi. Ölmeden önce uğrayacağı ıssız çorak ama güvenli bir son durak...

Belki de ayrılmak istemeyeceği tek duraktı bu. Az da olsa nefes alabileceği tek durak...

Fakat zaman daralıyordu göğsünde saatli bir bomba gibi taşıdığı kalbin ömrü tükeniyor Yeşil'i de beraberinde tüketiyordu. Herkesin ölesiye istediği bir kalbin taşıyıcısı olmanın bazı bedelleri vardı ve Yeşil belki de en ağır bedeli ödüyordu. O kalbin içinde yaşamayı...

Tehlike ve gizemin iç içe geçmiş duvarlarıyla örülü Ötanazi Okulu serinin ikinci kitabıyla yeni sırlara kapı aralamaya devam ediyor.

"Kabul etmek istemediğim tek şey onun beni yaşattığı ve benim dışımdaki herkesi öldürdüğüydü. Cennet ve cehennem tek bir vücutta hüküm süremezdi."