"İnsanlara bakmasını da biliyordu. Kahvelerde tavla oynayan kendi halinde gözükenleri pansiyonlardaki ilgiye layık görülmeyen kişileri merak ediyordu. Etrafında kaynasan insanlar içinden onun mevkiinde olanların yalnız icap ettiği zaruri olduğu zaman sahte bir önem verdiklerine canla zevkle merakla bakıyor; onların yasayışından hikâyeler yapıyor bize sunuyordu...

Ondan bize güzel bir roman güzel hikâyeler kaldı çocuklar. Mebusluklar siyaset oyunları günü hali doldurur oyalandırır belki. Böbürlendirir insanı. Ama ölünce tarihe hiç sevmediğim tarihe bile mal olmazlar." (Sait Faik Abasıyanık)

"Hikâyelerindeki kişilerle konuşurken sanki vaktiyle tanıyormuş da öylece yazmış sanılırdı. Halbuki hiçbirini tanımadığını; hikâyecinin gördüğü kişileri değil ele aldığı kişilikleri yazmaya çalışması gerektiğini kendisinin sanatçı olmadığını eklemeyi de unutmayarak söylerdi. Bir dostundan söz açmış gibi gülerek muhabbetle onlardan konuşurdu." (Cahit Külebi)