Tarihte (ve zamanda) düşüncenin hareketinin türlülüğü çeşitliliği ve farklılığını ayrımları aracılığıyla koyutlayan tasarımları tek bir Düşüncenin kendini dağıtan çoklaştıran ve sonra toplayıp birleştiren hareketinin fenomenleri olarak görmek; bu uzamsal ve zamansal hareketi Düşüncenin kendini inşası olarak kavramak; eklektik ve zamanda ardarda gelen ya da uzamda yan yana duran düşüncelerin bu ardardalığı ya da yanyanalığı kuran dinamik bir form aracılığıyla görünüşe geldiğini söylemek; Felsefe Tarihini düşüncenin duyusallıktan tikellikten öznellikten koparak kendi formunu kazanmasının ve Kavramının oluşmasının tarihi olarak yapılandırmak; ve dehşetengiz genişlikteki bu projeyi -Felsefe Tarihini Felsefenin tarihi haline getirmeyi- Tinin Fenomenoljisi ve Mantık Biliminde geliştirdiği kılı kırk yaran metodolojisini arkasına alarak gerçekleştirmek; Sanırım Hegeli Aristotelesi bile o zamana kadar anıldığı haliyle aşarak Filozof olarak ıralayan budur.
  Birinci Ciltte Felsefe Tarihi ve felsefenin Kavramının nasıl örtüştüğünü anlattığı oldukça geniş bir metodolojik Girişten sonra Çin ve Hint Felsefesinin tarihsel motiflerine bakarak Thalesten Platona kadar Düşüncenin belirlenimini sergiler. İkinci Cilt ise Platon ve Aristotelese geniş bir yer ayırarak başlar ve Stoacılardan Epikourosçulara ve Kuşkuculara doğru yol alarak Yeni Platoncularla sonlanır. Düşünce tüm bu dolayımlarda Thalesten Anaxagorasa kadar Doğallıktan kopuşla beraber soyuttan kendini belirleyen düşünceye doğru yol alırken Sofistler Sokrates ve Sokratesçilerde öznellik ilkesinin oluşumunun belirli basamaklarını sergiler; ve nihayet Platon ve Aristoteleste İdeanın bütünleşmesine doğru yükselen düşünce Platonda sadece kendinde somut olsa da Aristoteleste ideal formunu bulmaya başlar ama dünyanın içeriği onun dışındadır. Dogmatizmde dünyanın içeriği ile buluşan düşünce aynı kuvvette kuşkuculukta tüm bu içeriğin yadsınması ile karşılaşır. Stoacılarda "içsel bir talep"in yeniden ama bu sefer daha yüksek bir momentte öznelliği sergilediği yerde Yeni Platoncular Hegele göre tinin doğasını tanımışlar ve onu somut biçimde Bir olarak düşünmüşlerdir. Düşüncenin dışsallıkla da olsa kendi birliğine kavuştuğu bu momentten sonra kendi özgürlüğüne doğru yol aldığı yeni uğraklar Orta Çağ ve modern felsefe ile ortaya çıkacaktır ve onlar da artık Üçüncü Cildin konusudur.