Türkler İslâmiyeti kabul ettikten sonra hayatlarının her alanını olduğu gibi edebiyatlarını da yeni dinlerinin düsturlarıyla örmüştür. Kur'ân-ı Kerîm'i anlamak ve anlatmak amacıyla kaleme aldıkları Kur'ân tercüme ve tefsirleri ise hem Türk dilinin tarihi süreçlerine dair çalışmalar için hem de kültürel yönden içerdikleri bilgilerle son derece kıymetli eserlerdir. Bu literatüre katkı sağlayan âlimlerden olan Kâtib de kitabımızın konusunu oluşturan iki risalesini 16. yüzyıl sonlarında, III. Murad döneminde yazmıştır. Risalelerin ilki olan Aşere-i Mübeşşire; yani "On Müjdeleyici", bütün mü'minlere müjde veren on âyet merkezinde kaleme alınmıştır. İkinci risale olan Seb'a-i Münzire ise yedi tane uyarıcı mahiyetteki âyete dayanır. Bu âyetleri bazen kelime kelime bazen bölümler hâlinde tercüme eden Kâtib, tefsir kısımlarındaki manzum ve mensur çeşitli alıntıları ve açıklamalarıyla risalelerini renklendirip ilgi çekici şekilde sunmayı başarmıştır. Müellif, sözü edilen metinleri yazdığı sırada 80 yaşına ulaşmış olduğunu kendisi bildirmektedir. Bu yönüyle Kâtib'in ihtiyarlık dönemi semereleri olan Aşere-i Mübeşşire ve Seb'a-i Münzire risaleleri, dinç bir zihnin ve güçlü bir ilmî birikimin yansımalarını taşımasıyla da dikkate değerdir.