İnsanın kaderinden kaçamayacağı gerçeklerden biri acıdır. Kayıplar, yarım kalmışlıklar, beklenmedik felaketler ve hayal kırıklıkları, yaşamın her evresinde varlığını hissettirir. Çoğu kez bu acı, bizi geriye çeker, yaşam sevincimizi söndürür. Oysa tarih boyunca büyük düşünürler ve sanatçılar, acının yalnızca yıkıcı değil, aynı zamanda yapıcı bir güç taşıdığını göstermiştir. Acı, insana sınırlarını hatırlatırken aynı zamanda ruhunu derinleştiren, bakışını keskinleştiren bir deneyimdir.
Nathaniel C. Fowler, teselliyi bir avutma değil, hayatın yükleri karşısında direncin özü olarak görür. Ona göre acı, bireyi köleleştiren bir ağırlık değil, insanı olgunlaştıran bir öğretmendir. Yalnızlık, kayıp, çaresizlik gibi anlarda, insanın kendi derinliklerine inerek yeniden varlık bulmasının imkânlarını arar. Kitap boyunca okuyucu, tesellinin yüzeysel bir avuntu değil, ruhsal bir yeniden inşa süreci olduğu düşüncesiyle karşılaşır.
Bu yaklaşım, bireysel deneyimin ötesinde kolektif bir boyut da taşır. Çünkü insanlık tarihi, büyük acıların içinden doğan büyük direnişlerin ve dönüşümlerin hikâyesidir. Acıdan doğan dayanıklılık, yalnızca bireyin değil toplumların da yeniden var olmasının temel koşulu olmuştur.