Şefaettin Severcan bu esrinde 20022005 arasında Türkistan'da, Hoca Ahmet Yesevi Uluslararası Kazak-Türk Üniversitesi'ndeki yöneticilik yıllarına uzanan kişisel ve düşünsel bir yolculuğu anlatır. İnançla ayakta kalan bir aile ortamında şekillenen karakterini; dedesinin Yemen
anlatılarıyla taşınan tarih bilincini ve babannesinin fedakârlıklarını kitabın duygusal zemini yapar. İmam-Hatip'ten başlayıp yüksek din eğitimine ve Erciyes'teki akademik kariyere uzanan çizgi, Türkistan'a
gidişin rastlantı değil, uzun bir zihinsel hazırlığın sonucu olduğunu gösterir.
Asıl geniş bölüm, yazarın Türkistan'da dekanlık ve Türkiye tarafı rektörlüğü görevleri sırasında tanık olduğu insanlar, kurumlar ve gündelik hayat üzerinden Sovyet sonrası Orta Asya'nın panoramasını çizer.

Nevruzlar, düğünler, kökparlar ve coşkulu bayram/cuma cemaatleriyle canlanan dinî hayat; buna karşı içki ve rüşvet gibi Sovyet mirası alışkanlıklar bir arada verilir. Ateizm için kullanılmış salonlarda Kur'an tilavetinin insanlarda uyandırdığı gözyaşı, dönüşümün sembolik anlarıdır.
Yazar, idari ayrıntılarla kültürel kodları birlikte aktararak "taşra değil, medeniyet havzası" olarak gördüğü Türkistan'ın bugünkü ruhunu resmeder. 
Son bölümlerde Kutadgu Bilig merkezli medeniyet tartışmalarıyla anlatı düşünsel derinlik kazanır; Batı-merkezci medeniyet anlayışına eleştiri getirilir ve Türk-İslam klasiklerinin kurucu değerleri hatırlatılır.
Kitap, gezi, hatırat ve medeniyet denemesini birleştirerek hem Anadolu'daki dindar-mütevazı hayatın, hem Türkiye'de din eğitiminin, hem de Orta Asya'nın İslami yeniden doğuşunun içerden ve sahici bir
özetini sunar.