Hayatın bir mıknatıs gibi olduğunu farkettiğim an; en daraldığım ertelenmiş hissettiğim hayatıma koyduğum virgüllerin buradan köye yol olduğu henüz anne bile olmadığım ana tekabül eder. Mıknatıs da öyle bir mıknatıs ki bir yanı geçmiş bir yanı gelecek; arada tahta olsa bana mısın demez. Arada da tahta yok hani 'an'  var ben varım. Madem farkına vardım; daha fazla niye kendimi sıkıştırayım?Sonra bir açtım kollarımıama öyle bir açtım ki geçmiş tersine döndü gidiş o gidiş. Ne an sıkıştı araya ne geçmiş kovaladı.Artık nereye baksam gelecek nereye baksam şu andayım.Burası çok güzel haydi gelin biraz da birlikte bakalım...