Ebediyet arzusundan bir türlü kopamayan fertlerin toplumla yaşadığı gerilimleri ve Homo Ludens (oyuncu insan) olarak adlandırılan insana has davranışların kökenini keşfeden Aşağıda Çok Yer Var geleneksel masalsı anlatı ile postmodern anlatı arasında köprü kuruyor. Dünyanın aşırı yapılaşma sonucu tamamıyla düzleştiği bir dönemde ortada kalakalan iki tepenin serüveni ile başlayan öyküler; palindromik (tersten okunuşları da aynı olan) dillerin temelini ve gelişimini okuyucusuna zekice sunarken toplumdan soyutlanmış evinden çıkmayan insanların birden tetiklenen sosyal anksiyetelerini de ele alıyor.
Arif Semih Sulubulut tekdüze yaşayan insanın hayatını özgünleştirme çabası olarak pazarlanan intihar eylemini ve bireylerin tutunduğu kültür ögelerinin birer birer yıkılışını alışılmışın dışında bir tavırla aktarıyor. Huizinga'dan Durkheim'a Tolstoy'dan Feynman'a kurduğu derin bağlantılar ve sade anlatımıyla Aşağıda Çok Yer Var okuyucusunun zihninde yeni pencereler açıyor.