Altan için o gün odasında başucunda beklemek kaderin son ilmeği olmalıydı. Anlındaki iki satırın ne kadar noktaları virgülleri varsa gözyaşıyla koyuyordu. İsminin yazılmış olduğu çekmecenin kenarından sarkan kâğıdı fark edip alakasız şekilde uzanırken ilk kelimesi ilişiyordu gözüne. Hayatın acımasızlığı işlenmişti satırlara. Nur'un Altan her bahçeyi düzenlediğinde söylediği sözler dökülmüştü satırlara."Ortancalarımıza iyi bak!Ellerim satırlara dolaşıyor yazarkenKelimeler kesiyor nefesimiGözyaşlarım mürekkebimden önce dökülüyor satırlaraMatem karası yüreğimi döktüğüm beyaz sayfaya.Koca bir yük var omuzlarımda şimdiAğırlığımın milyon katıAğız dolusu küsüyorum her kim varsa.Çaresizlik değil satırlarımÇaresini bulmuş ki sitem edebiliyorumSevmelerimi urganda sallandırıyorumSevilmemi tebessümün şımartıyor.Yanaklarımda al renklerBoynuna sarılsamKollarımdan çekiniyorumOkuyamamışım meğer yüreğimdeki seni.Ruhumu teslim edeceğim urgan bile kızgın bakıyorGitmeleri anlamayacak kadar cahilim şimdiKalmalarım mükâfatında kayıpEn çok da sen kızma ne olurÖlüm sessiz düşer bedene biliyorum.Bu defa ikimiz de haberdarız birbirimizden.En çok da sen affet beni...Kardeşim Altan."