Yeryüzü suskundu sanki o gün... Çıt yoktu... Sessizliğinsesi bile kısılmıştı.. İlk defa tüm canlılar da benimSessizliğime eslik ediyor gibiydi. Açılmak istemeyen gözkapaklarımı araladığımda endişeli gözlerle beni seyredalan annemin belirsiz silueti ile anlık görmeler yaşadım.Söze gerek yok belli ki bu defa daha farklı bir durumvardı annemin yüzü bunu söylüyordu... Bitap bir şekildetekrar kapandı göz kapaklarım. Sanırım o da kötüsürprizlerden bezmişti. Tekrar açıldığındaki manzarayıgörmemem için saklıyor koruyor gibiydi beni...Puva tedavisi sonrası fenalaşmışım ve ağır yanık sebebiile acilen yattığım hastaneye ulaştırılmışım. Tüm bedenimbir kısmi yanmış küle dönmeden sönmüş odun parçalarıgibiydi. Kımıldamadan öylesine yatıyordum. Hissettiğim acıyıtarif edecek bir kelime var mıydı acaba lugatlerde...Ben bulamadım...Yaklaşık bir ay hastanede bu şekilde tedavi gördüm ilk onbeş günü hatırlayamıyorum. Pansuman yapıldığında ki ağrıyıhissetmemem için de uyutuyorlardı sürekli...Her dalışımda hayatımı tekrar yaşıyor gibiydim... Bir andaönüme düşen görüntülerle ben tekrar tekrar kendimiseyrediyordum... Ne çok şey yaşamıştım... Ve kim bilir dahaneler yaşayacaktık? Hastaneler yabancısı olduğum yerlerdeğildi ama bu son yatışım hayatım boyuncaunutamayacağım birçok izleri de hikâyeme dâhil etti.