Bir Varmış Bir Yokmuş...
Hayat Kısaca Böyleydi.
Bazen Var Oluyordun Bazen De Yok...

Ancak Bazen Hayallerinde Büyüttüğün İnsanın Tam Karşısına Dikilsen De Ne Sen Görünürdün Ne De Hislerin...
Adeta Görünmez Oluverirdin.
İşte O An Yokluğun En Derinden Yaşandığı Andı. 

Ben De Öyleydim.
Hayatımı Bir Odada Yalnız Başıma Tüketirken Birilerinin Anılarında Var Oluyordum.
Fakat Bir Gün İsyankâr Ruhum Şaha Kalkıp Kendini Gösterdiğinde
Fırtınalara Göğüs Germeye Çalışan Bir Papatya Oluverdim.

Madem Gidiyordum
Hayatı Sonuna Kadar Yaşayacaktım.
Sevecek Gülümseyecek Yeni Şeyler Öğrenecek
Ve Yeni Dostlar Edinecektim.