Topladım tüm kül kırıntılarımıBiraz hüzün biraz yüzün var heybemde.Ama en çok yüzüme hüznün zehir saçıyor.Batarken güneşi kıymet bilmeyenlerinBen güneşe şiirler ekiyorken dağ gibiGüneş benden kaçıyor...SonrasındaSükutuna küllerinGüllerin en senini ektim de yara gibiÇıbanca büyüttüm sen denilen nimeti...Ve kopup düşerken kalbinden adımSararmış bir yaprak gibiKeşke topraıında humus olsaydım...