Temenê min dihate çil û çaran. Di van çil û çar salan de gelek xewn û xeyalên min ên xweş çêbûbûn. Lê van xeyalên min tevan, li gorî demê, her car cî diguhertin. Geh diketin pêş, geh diketin paş de. Tenê xeyaleke min hebû cî nediguhert, herdem di pêş de bû. Ew jî dîtina Memo bû. Di kêlîka ku ez li ber mirinê bûm jî ew yek di bîra min de bû, lê dîsa jî bêbaweriyek dizoke di kendavên dilê min de hebû ku herdem bi pistepist di guhê min de ji min re digot: "Xwe nexapîne, tu careke din nema wî dibînî!" Êşa min a herî mezin jî ji vê yekê bû. Dijminê min ê herî mezin jî ew bû. Niha, ez ji wan her du kabûsan jî rizgar bûbûm. Bi kêmanî min wisa hîs dikir, tiştê di dilê min de jî ew bû.