İnsan, hayallerinden artakalanmış. Artakalan tarafımı sırtıma alıp düştüğüm yollar beni yolda koymaz. Koymaz, zira o yollardan geçerken yaşadıklarımın üzerine biraz çörek otu serpiyorum. Çörek otu, bana bir ölüme çare olmadığını hatırlatırken, bir yandan da insanın yaşadığı acıların bir hal çaresi bulunur olduğunu hatırlatıyor.
Çörek otunun felsefesini kalbime yazdım. Ayağa dokunmadık taşlar gelip başınızda kışladığında, olmaz dediğiniz ne varsa yaşadığınızda, kalabalıklar içinde yalnız kaldığınızda, söyleyecek onca şey varken susmak zorunda kaldığınızda, kalbinizin üzerinde bir sancı hissettiğinizde, özlediğinizde, çaresizliğinizde, öfkelendiğinizde, anlaşılmadığınızı düşündüğünüzde başınızdan aşağı çörek otu serpin. İster inanın ister inanmayın, arınmak da çörek otuna dâhil.
Yetim çocuğun gözyaşlarına benzeyen çörek otu, yanaklarına süzüldüğünde dökülen gözyaşı değildir, söz yaşlarıdır. Yetim çocuğun gözyaşlarını sildiğinizde mendilinize bir avuç çörek otu dökülür, kalır. Ay gökyüzünde kaybolduğunda üzerine çörek otundan yorgan örter, yorganı kaldırdığında avuç avuç yıldız dökülür.
Şiirler, mektuplar, türküler çörek otuna benzer. Evet evet, çörek otuna benzer. Bir çift kara göze yazılan şiirler, alına bağlanan kara çelgili türküler, çörek otu kokulu mektuplar... Kara toprağın dip dalgalarından gelen uğultulu, iniltili, yürekten yüreğe dökülen ayrı bir dili vardır kokulu çörek otunun.