Bir gün babam ağzında bir tavukla kaçarken vurdu tilkiyi. İlk o zaman gördüm o hayvanı. Nefretim bir anda acımaya dönmüştü. Tilki bize kötülük ettiği için değil tilkiliğini yaptığı varoluşuna kazınmış haritayı izlediği için babam onu vurmuştu. Ben o zamana kadar nefret ettiğim tilkiyi öldüğü gün acıyarak sevmeye başlamıştım. İşte Aliye'nin odası da bana her zaman bu kümes gibi göründü. Girmeye çekindiğim bir yer. Ne ki tilkinin aksine o her zaman karşımdaydı. Hep ordaydı bütün kötülüğüyle. Ve ben onun tilki gibi tilkiliğinden değil de bile isteye kötü olduğunu biliyordum.


Cüret tüm "ötekileri" bir lincin gölgesinde sarsıcı ve sancılı bir düzlemde karşı karşıya getiren bir roman. Neslihan Önderoğlu bir evin içinden taşan trajedinin izini sürerken de bir anda cehenneme dönen sokaklarda yaşanan arbedeyi anlatırken de engellilerin mültecilerin travestilerin azınlıkların ve içten içe "çoğunluğun" korkusunu gözler önüne seriyor: Bir evin ve bir ülkenin sakinleri uzun zamandır patlamaya hazır vaziyette dolaşıyorsa fitili kim ateşler? En mazlum görünen midir o en zalim olan mı? "Güç" el değiştirdikçe kurbanlarla failler de yer değiştirir mi?