Yalnızlık, bazen bir kişiyi değil, bir evi, bir zamanı ve tüm geçmişi çürütür.
Petro, zamanın unuttuğu bir evde, anılarla birlikte çürüyen bir adamdır. Oğluyla arasında kalan tek köprü, bir hayaletin Katerina'nın sessiz varlığıdır. Ama Katerina gerçekten ölü müdür, yoksa Petro'nun kırık zihni onu hâlâ yaşatıyor mudur? Ve eğer öyleyse... gerçekte kimdir katil?
Bir ses, bir gölge, bir kaset. Gerçekle hayalin sınırları silinirken, Petro'nun zihninde yankılanan her kelime bizi geçmişin karanlık dehlizlerine çekiyor. Ev, bir mezara; sessizlik, bir çığlığa dönüşüyor.
"Deli Petro", suçlulukla delilik arasındaki o ince çizgide, bir adamın kendi cehenneminde yürüyüşünü anlatıyor. Gözlerimizin önünde çözülen bir zihin, bastırılmış travmalar ve kapanmamış bir kapı...
Gerçek, çoğu zaman hatırlanmak için değil,
unutulmak içindir.