Bazı hikâyeler insanın içine doğar, bir sırrı fısıldar gibi. Bu roman, işte o sessiz fısıltıların zamanla kelimelere, cümlelere ve en sonunda sayfalara dönüşmüş hâlidir.

Bir yetimhanede başlayan dostluk, hayata karşı omuz omuza duran iki çocuğun belki de iki kaderin zamanla birbirine ayna oluşunu anlatıyor. Aşkın, ayrılığın, ihanete uğramanın ve affetmenin gölgesinde büyüyen bu hikâye; aslında bir arayıştır. Kendisini, ailesini, geçmişini ve geleceğini arayan insanların, çoğu zaman farkında olmadan birbirine bağlanmış yolları...

Bu romanı yazarken en çok şunu hissettim: Bazen en derin bağlar kanla değil, birlikte çekilen acılarla kurulur. Ve bazen gerçek kardeşlik, yıllar sonra gözyaşlarıyla tanınır.

Bu hikâyeyi bir edebî eser olarak değil, yarım kalmış duygulara sözcü olacak bir ses olarak gördüm. Eğer bu satırlar, birinin kalbine kendi kırıklığını fısıldayabiliyorsa, ne mutlu bana.

Herkese kendi "Özlem"ini ve kendini bulacağı bir yolculuk dilerim.