Düşünce anladımdüştüğümde beni yine en iyi benim kaldıracağımı."Uyan" dedim. Hayata çabaya gerçeklere veyaşadığın zamana uyan. "Neden?" diye sor kendine."Neden buradayım? Amacım ne?""Çabanı gençliğini yeteneklerini umursa ve en çok da kendini" dedim anlamadı kendim.Eğer uyansaydım uyandırabilseydim zihnimi yüreğimi...Belki o zaman anlardım teşekkürünyüreğimin dibinde oturması gerektiğini.Kalabalığından taşan zihnimi doldurmasaydımbu kadar düşünce ile nefes alır mıydı umutlar vedirenir miydim kendime?Yeniden başlayabilseydim eğeryapar mıydım aynı hataları aynı serkeşlikle?