Ev pirtûka ku aniha di destê we de ye ne tenê çîroka dilkovan a qelemşorekê ye ku bi warê xwe yê qedîm ve girêdayî ye û vedigere sedsala şazdemîn, herweha ew, di heman demê de nîşaneya wê ye ku Denîz Ozgur, wekî stêrkeke geş li edebiyata me dibiriqe, her ji niha ve şûn digire di nav yên nejibîr de.

Denîz Ozgur, lehengê xwe yê ku şopa wî di kûrahiya dîrokê de dişopîne û wekî neqşekê ta bi ta li rêzikan diniqişîne, bi van gotinên weha dide nasîn: «Ew welê ye tu dibê qey meriv giyanê demê, hêvî û berxwedanê di ber çiyayên dûr û pêlên çemî de his dike. Mîna ku meriv kulmek avê ji Şetê Dîjleyê hilgire û her zêde bike û li çîrokek bi qasê ku bikare keskeşîn binêre...»

Giyanek ku pêwîst e di nav yên nemirî de cih bigire, lehengek gelê ku li hemberî hemû nebaşiyên serdemekê di ber xwe daye, nabe derî xwezayê hizir tê bê kirin. Elo Dîno, bi bikaranîna hûrgiliyên mezin ên xwezayê, bi hişyarî û lehengiyeke bilind li tenişta belengaz û mezlûman û li dijî zaliman, şiyabû ku rawestînek destanî di jiyana xwe ya kurt de bi cih bike. Çîroka wî ya ku ji çaxên dûr ve ji guhê mirov bigihîje guhê mirovî, û bi stranê xwe bigihîne me, hîç guman tê de nîn e ku her tiştê li ser navê wî bête nivîsandin û vegotin, wekî pêlên ku li ser rûyê çem bi bandora berekê çêdibin, welê tê û xwe li hizrên mirovî dipengirîne, xweşxeyalên kûr bi meriv re çê dike.
Ez bi dilekî pak dixwazim ku ev berhem, ku nivîskar bi qelema xwe giyanê lehengê destanî Elo Dîno mîna çirayekê ayisand û herweha di kesayeta wî ya canaza de ji hemû lehengên ku berxwedana maf û heqiyê dikin û aliyê ronahî yê dinyayê temsîl dikin, ku wî ew giyan pêşkêşî xwezayê kir, wekî ava Şetê Dîjleyê biçe biherike nav dilan, bibe şînahiya ezman, keskahiya daran û bi rast rengê Elo Dîno reng vede.

Fusün Menşure