Şiire meraklı olan insanların melankolik olmaması bence bir mucizedir. Çünkü şiir çoğu zaman kalbin derinliklerinde yankılanan duyguların bir yansımasıdır ve bu yansıma genellikle hüzünle yoğrulur. İçinde kaybolduğumuz o derin duygusal evrende mutluluk temalı kavuşma sevinciyle dolu bir şiir bulmak neredeyse imkânsız hale gelmiştir. Belki de bu yüzden şairler hüzünlü anlarını kelimelere dökerken okurlar onlardan bir parça alır ve o melankolik dünyanın içine çekilirler.
Hâsılı biz bir günde böyle olmadık. İçimizde dinmeyen bir sızı sönmeyen bir ateş var. Bu ateş yaşadıklarımızın kaybettiklerimizin ve özlem duyduğumuz anların izlerini taşır. Belki de içsel dünyamızda koşan alaca bir at var; nefes nefese kalmış belki de yaralı. İnsanın ruhundaki bu yaralar hayata karşı duyduğumuz aşk ve bağlılıkla birleştiğinde derin duyguların su yüzüne çıkmasına neden olur. Eğer paramparça olduysa tüm duygularınız kırıldıysa tutunacak dallarınız kar yağdıysa güvendiğiniz dağların en görkemli tepelerine biliniz ki uçsuz bucaksız kırlarda dörtnala koşan bir at vurulmuştur.
Bu kitabı okurken her kelimenin her cümlenin ve hatta her duraklamanın size bir şeyler hissettirmesine izin verin. Her satır bu yolculuğun bir parçası olarak kalbinizde yankılanacaktır. Farkındalık an be an adım adım gelişen bir yolculuktur. Bu yolculukta geçmişin izleriyle yüzleşmek anın tadını çıkarmak ve gelecek için umut beslemek üzere birlikte ilerleyelim.
Hayatın karmaşası içinde kaybolduğumuzda kelimeler bazen en güvenilir dostlarımız olur. Şiir hüzünle olduğu kadar umudun da ifadesidir. Gelin bu kelime dağarcığında kaybolup kendimize bir yol bulalım. Unutmayın her duygunun ardında yatan derin anlamları keşfetmek yaşamın sırlarını anlamak için atılmış en değerli adımlardandır.