Kişinin vatandaşı olduğu ya da bir vatandaşlığa sahip olmaksızın ikamet ettiği ülkeden kaçmaya zorlanarak yeni bir ülkede koruma araması halinde söz konusu kişiye sağlanan korumanın; uluslararası bölgesel ve ulusal düzenlemelerdeki içeriği ve kapsamı pek çok durumda yabancıya etkin bir koruma sağlamamaktadır. Uluslararası korumanın kaynağını teşkil eden 1951 Cenevre Antlaşması ile 1967 New York Protokolü ulusal koruma olarak Türk Hukuku ve bağlayıcı bölgesel koruma olarak da Avrupa Birliği ve Afrika Birliği bölgesel düzenlemeleri yabancıya sağlanan korumaya ilişkin hükümler ihdas etmektedir. Bölgesel düzenlemeler hem söz konusu düzenlemelere taraf olan devletler arasında sorumluluk paylaşımı mekanizmalarını oluşturarak hem de ulusal hukukların yeknesaklaştırılmasını sağlayarak yabancıya etkin bir koruma sağlanmasında uluslararası korumanın tamamlayıcısı olarak öneme haizdir. Yabancıya sağlanan uluslararası bölgesel ve ulusal korumaya yönelik statülerin ve söz konusu statülere ilişkin usul ve esasların ele alınarak yabancıya sağlanan korumanın kapsamının yabancının hak ve yükümlülükleri bağlamında incelendiği çalışmamızda; uluslararası koruma arayan kişilerin sığınma haklarının geri kabul anlaşmaları ile ihlal edilmesi sebebiyle korumanın etkinliğini kısıtlayan uygulamaların başında gelen geri kabul anlaşmaları da Türkiye'nin tarafı olduğu geri kabul anlaşmaları ile sınırlı olarak konunun kapsamı içerisinde incelenmektedir.