Ferdâ senin; senin bu teceddüd bu inkılâb...Her şey senin değil mi ki zâten?.. Sen ey şebâbEy çehre-i behîc-i ümîd işte ma'kesinKarşında: bir semâ-yı seher saf ü bî-sehâbÂgûş-i lerze-dârı açık bekliyor... Şitâb!Ey fecr-i hande-zâd-ı hayât işte herkesinEnzârı sende; sen ki hayâtın ümîdisinAlnında bir sitâre-i nev yok bir âf-tâbÂfâka doğ önünde şu mâzî-i pür-mihenSönsün müebbeden.