Kurtlarla kuşatılmış bir kent, ülke, dünya. Bu kurtlar vahşi, saldırgan, kalleş: Uygarlığın ortasında eli silahlı siviller; gençleri kaçıran, işkence eden, vurup öldüren. Bu kurtlar bürokrasiden birileri, alttan üstten memurlar, avukatlar, doktorlar, komşular; en belalıları sermaye sahipleri ve onlara hizmet edenler. Bu kurtlar arasında yeni yitirdiği kocası da var yazarın;  eğiteceğini, dönüştüreceğini sandığı köyden gelen gencecik hizmetkârı da.

Kurtlar kalabalık, kurtlar her yerde.

Ama dostlar da var elbet. Bu karanlık gecenin ucunda ışığa ulaşacakları umuduyla yaşayan ve kendince mücadele eden dostlar: Gazeteciler, yazarlar, çevirmenler, sanatçılar, devrimciler.

Kurtlarla dolu bir karabasandan uyanan yazarımız, bir gün ve gece boyunca; yaşanan koyu karanlığın, gençliğinin, evliliğinin, yazarlığının, ilişkilerinin muhasebesini yapıyor yalnızlığının ortasında, kocamışlığının baharında. Düş ile gerçeğin iç içe geçtiği bir sahneye dönüşen evinde, anılarla ve hayaletlerle baş başa acımasız ve sakınmasız bir sorgulamaya dönüşüyor her ânı.

Kurtlar arasında kendini arayan bir kadın yazarın romanını yazıyor Peride Celal bu kez. Öte yandan romanın romanını yazmak isteyen bir yazarın kurtlarla mücadelesi bu kitap. Kendi yaşamından hareketle oluşturulmuş bir kurgu: Gerçekliğe çok yakın ama gerçekten uzak.