1975 baharında Mayıs'ın son haftasıydı. O nadide semtin ruhumda mutluluk uyandıran düzenli tenha sokaklarında yürümenin tadı bambaşkaydı. Bu tat dediğim şey hepimiz için yalnızca tek ve eşsiz bir yaşam olduğunu hatırlatan ürpertici bir güzellikti aslında... Bunu önlemenin bir yolu olarak mutlu hayallerimin peşinden koşup içerisinde kaybolup savrulmayı düşünmek içimi rahatlatıyordu. İşte bu ruh haliyle zihnimde kurgulamaya çalıştığım romanımı düşlerken o tenha çıkmaz sokağın bitiminde şarabın yeni kesilmiş çim kokusu ile karıştığı bir hayal tufanının içinde buldum kendimi...

(Yetmişli Yıllar)