Hüzünlü bulutların sarsıcı etkisiyle süzülen uçağımız nihayet Ocak ayının soğuk bir Perşembe günü sabah ayazının hüküm sürdüğü bozkırın ortasına inmişti... Hem de mavi kırmızı renkleriyle tam da bir korsan gibi... İnmeden önce son kez onlara... Yani uzun zamandır bakmaya doyamadığım aile fotoğrafımıza buruk bir sevinçle baktım. Bu fotoğraf maaile birlikte olduğumuz son fotoğraftı. Pek tabii önemsenen eşsiz anları unutmak mümkün olmuyor. 1955 yazının o serin Haziran gecesini... Kavaklıdere'deki evimizin anılara mihmandarlık yapan loş verandasını... Ve hatıralara not düşmüş hastalıklı aşkın ilk kıvılcımlarını...