Diyelim ki yazdığım sayfaları kırıklayayım diye biriktirmişim. Bana kadar muhafaza olmuş varlık da ben ona anlamlı bir şekil verememişim. Bir yerden bir yere aktarıldığımda sen fışkıranım; konuştuğumda sen şuursuz şairmişsin. Ben müteredditken içimde duraklayanım. Ya kendimin siluetiyle sen nerenin kıyısı? Bütün kutlu bildiklerimin üzerine andolsun ki eksilmeden akmak mümkün değilmiş.Diyelim tenime bir yıldırım isabet ediyormuş bu çerağan vaktinde de rahmet olmuyormuş. Kurak bir mendil -olsa olsa uğursuz bir alâmetken insanın sefaletine yine de talih belliyormuşum. Mücellid bilmesin her şey olmadan bitiyormuş.Saf boşluğun kovulmuş varlığı. İhmal edilmiş bir ayniyet. Lüzumsuz yere yanmış mesuliyet. Kesitler-arasında duraklamış bir heves. Meğer çakan bir şimşeğe ilişen bilinçmişim bugün. Kim beni toprağa düşürecek?