Efsun Zorlu, Karadere ailesinin yarattığı yıkımın altında sıkıca ona tutunan Fetih'i itmekle tutmak arasında, ince bir çizginin üzerindedir. Efsun Zorlu olarak gitmeliyken Efsun Karadere olarak kapı eşiğinden geçemez. Yıkımın ortasında durak inşaları tamamlanır, bir kâğıt üzerinde başlayan anlaşma tümüyle gerçeğe dönüşür; durakla başlayan sözler kurulan şehirle tamamlanır. 

Bir şehre bir yabancı gelir, yıkık dökük bir aileyi birleştirirken kendini feda eder. Bir şehre bir yabancı gelir, Fetih Karadere namlunun ucundan baktığı o kadının ailesi olur. 

"Bir kadın geldi, sihirli elini herkesin üzerinde dolaştırdı, şifa dağıttı.
Sonra hep beraber birlik oldular ve o eli kestiler."

Bir şehirden bir kadın gider, herkes kimsesiz kalır.
Bir şehirden bir kadın gitti, Fetih Karadere yapayalnız kaldı. 

Kalemler ellere düşer, kelimeler sayfalara dokunur ve mektuplar tamamlanır. Fetih Karadere bir mektubun gölgesinde aylarını geçirir. Siyah gül beyaz gülü, Fetih Efsun'u bekler. Fetih ile Efsun son
bir eşikte sınanır.

Dudaklarını sık sık tazeliyor,
Koyu kırmızı rujuyla.
Otuzumu geçtim, otuz beşime
az basamak kaldı. 
Bilmiyor ki ne ilkokul öğretmenim ondan güzeldi
ne bir başkası.
Bilmiyor ki gördüğüm
tek bir yeri bile özlemedim,
Benim derdim güzelin güzele
ne çok yakıştığı.
Bilmiyor ki, 
Dünyanın en şanssız kadını,
Kendini dışarıdan
bir kez olsun görmedi.