"Ortaçağ için Papalık Kurumu sadece dini bir otorite olarak kabul edilmez, Papalık teolojik varlığının yanı sıra ondan çok daha güçlü bir biçimde siyasi otoritedir. Batı Roma İmparatorluğu'nun çöküşüyle birlikte Ortaçağ'da büyük bir boşluk oluştu. Bu boşluğu dolduran Papalık oldu. Bu sarsıntı sürecinde Papalık, Tanrı'nın yeryüzündeki temsilcisi olarak ortaya çıkışını, Papa l. Gelasius'un geliştirdiği 'İki Kılıç' doktrini ile ruhani otoritenin dünyevi iktidardan üstün olduğu savıyla açıklıyordu. Papalık dini liderliğinin yanı sıra, toprak sahibi olarak da siyasi güce sahipti. Papalık, 12 ve 13. yüzyıllarda siyasi gücünün zirvesine ulaşmıştı. Bu gücün zayıflaması Lutheryen Reformun 15 ve 16. yüzyıldaki hareketleri sayesinde sınırlandı. Bu sancılı süreç Papalık ile Kutsal Roma İmparatorları arasında bitmeyen bir çekişmeye işaret ediyordu. Papa VIII. Bonifatius ve onu izleyen Papalar İtalya'nın siyasal kontrolünü yitirmemeye, Roma İmparatorları ise İtalya'nı kuzeyinde Papalığı sınırlandırmaya çalışıyorlardı. 14. yüzyıldan itibaren yaşanan siyasi ve teolojik gelişmeler her ne kadar Papalığın siyasi otoritesini geriletse de Katolik Kilisesi'nin dini otoritesini ortadan kaldırmaya yeterli olmadı."