Her kelimenin vatanı vardır. Bazı kelimelerin doğduğu yerle yaşadığı yer farklı olduğu gibi öldüğü yer de farklıdır. Öyleyse her kelimenin bir ömrü vardır. Kelimeler doğarken genellikle bir tek anlam ifade eder, yaşarken birçok anlam kazanır ve bazen de anlam değişikliğine uğrarlar. Bildiğimiz kelime kadar düşünebiliriz. Düşünmek için konuşmak şart değilse de kelime bilmek şarttır. Bilmediğimiz kelimeler bizim değildir. Birkaç kelime ile konuşan insan, sadece birkaç düşünce üretebilir. Binlerce kelime ile konuşan birisi de binlerce düşünce üretir. Aslında konuşma, aynı zamanda düşünce üretme demektir. Her cümle bir düşüncenin sonucudur. Türkçe, eğip bükemeyeceği, kendine benzetemeyeceği, bağdaş kurmayı öğretemeyeceği, başına yazma bağlatamayacağı, kekik koklatamayacağı bir sözcüğü içine almaz, o sözcüğe kullanım hakkı tanımaz, vatandaşlık vermez! Biz dilimizle varız. İnsan dildir. Her dile saygı göstermek, insan olmanın gereğidir. Yeryüzünde bir tek dilin bile yok olmaması için, bütün insanlık seferber olsa değer. Denizin çekilmesi gibi, anlamı zengin kelimeler de çekilince Türkçenin sahillerine birçok denizyıldızı ve deniz kaplumbağası vurdu. Oysa o canlılar, kıyıda ölümlerini beklemek için değil denizde hayatlarını devam ettirmek için yaratıldılar. Dil bir deniz... Kelimeler de içindeki nimetleri... Anlamlar ise o nimetlerin lezzeti... Dili konuşan bireylerin en hassas ve bilinçli olmaları gereken nokta burasıdır. Bir medeniyeti yok etmeye muktedir olamayanların izledikleri en sinsi yol, anlamı zengin kelimelerin hayatına birer birer son vermek olmuştur. Türkçe, her yanından asalet damlayan, en az iki bin yıllık devlet dilidir. Onun değerini bilmek ve onu doğru konuşmak da asalet ister!