Varoluştan sonra düşüncelerle dünyayı parçalara böldük. Hiçbir rengi aldırış etmeden hiçbir çocuğun gülüşündeki parlayan hayatı görmeden yüreklere taş duvarlar ördük.

Oysa sevgi bir üretim biçimiydi. Karanlık düşüncelerin saltanatını yerle bir edecek kadar parlaktı. Zorunlu kılmaksızın içten gelen sevgi diyalektiğiydi bu. Yaşamı evrensel bir şekilde ele alarak hiçbir düşünceyi ayırt etmeksizin yer sofralarında ekmeğini aşını sevincini paylaşmaktı. Sevgi çok ince bir hünerdi.

Gerçek şu ki; yüreğinde sevgi besleyen her kimse kendini iyiliğin safında bulur. Bu çizilen çizgi dünyanın bütün güzelliklerini içinde barındırıyor. Modernleşen hayatlar doğallıktan kaçıp birer atık sanayiye bürünmekte çok kararlı. Körleşen hayatların sevginin ötesinde kaldıklarının farkına varmamaları da maaş bodrolarına yazılı hayatlara aşina olmalarındandır.
   Düşünemiyoruz ve Tükeniyoruz Sevgisiz...