"Ne çok laf kalabalığı yapmışım, ne beter ahkâm kesmişim, başıma gelecekleri bilir gibi nasıl yazmışım yıllar önce. Özgür müyüm şimdi ben? Bunaklığa mahkûm edilmiş özgür bir vatandaş."
Adalet ve hakikat arayışındaki Ferit, gazetede yayımlanan bir yazısının ardından gözlerini Koza'da açar. Ne gerçekten bir hastanedir burası ne de bütünüyle bir cezaevi... İkisinin arasına yerleşmiş bu tuhaf yapı, devletin şefkat ve tahakküm arasındaki çizgiyi nasıl incelttiğini gözler önüne serer. İyileştirme söylemleriyle kapatılmış kapıların ardında, özgürlüğün nerede bittiğini ve itaatin nerede başladığını ayırt etmek gitgide güçleşir.
İlk romanıyla Attilâ İlhan İlk Roman Vakıf Özel Teşvik Ödülü'nün sahibi olan M. Özgür Mutlu, Ten Alfabesi'nde görünmez tel örgülerin içinde yaşarken sınırların farkına varan insanların hikâyesini anlatıyor. Devletin, bedeni ve zihni aynı anda kuşatan iktidar biçimlerini, dilin sessizce nasıl dönüştüğünü ve özgürlüğün nasıl aşındığını ağır ağır ortaya koyuyor.
"İnandırıldığımız, tüm inandıklarımız kadar gerçek olmama ihtimalini göz ardı ettiğimiz bir yalan değil de ne özgürlük? Peşinden koştuğumuz, ucubeleşmiş bir fikir... Asla kendi vermediğimiz kararları, bize kendimizin verdiğini düşündürten, sonsuz sandığımız şehrin sokaklarında, fırtınaya tutulmuş bir tekne misali savrulduğumuz o büyük oyun alanını bize bahşeden saplantı. Söylenmekten eskimiş, yıpranmış, yavan bir sözcük."