Modern Türk hikâyesi, Türk toplumunun 19. yüzyıldan itibaren yaşadığı büyük kırılmaların ve dönüşümlerin edebî hafızasıdır. Kimliğini devlet yapılarıyla birlikte inşa eden Türk toplumu, hikâyelerinde sadece bireyin değil aynı zamanda kamu kurumlarıyla çevrelenmiş bir yaşam alanının karmaşık, çoğu zaman da sancılı ilişkilerini gözler önüne serer. Bu ilişkilerin merkezinde yer alan bürokrasi, kimi zaman işleyen bir sistemin omurgasını temsil ederken kimi zaman da hantallığı, katılığı ve liyakatsizliğiyle yapısal zaafların sembolüne dönüşür. Toplumun gözünden bakıldığında ise bürokrasi, sadece bir idari mekanizma değil, aynı zamanda bireyin kurallarla sınandığı, hak arayışının çoğu zaman belirsizliğe sürüklendiği bir medeniyet eşiği hâlini alır.

Bu kitap, 1870- 1950 yılları arasında yayımlanan kurumsal yozlaşma temalı hikâyeleri inceliyor. Rüşvet, adam kayırma, görev ihmali, kırtasiyecilik, statü kaygısı ve liyakatsizlik gibi unsurlar etrafında şekillenen hikâyeler, edebiyatın bireysel olduğu kadar toplumsal bir tanıklık sunduğunu ortaya koyuyor. Türk Hikâyesinde Kurumsal Yozlaşma, hikâyeyi sadece bir anlatı türü değil toplumsal yapıların aynası olarak gören okurlar için farklı bir bakış açısı sunuyor.