"O uzak eve varmak için uğraşmıyor muyuz hepimiz? Ama öyle bir ev yok. O rüyalarımızda aradığımız ama bulamadığımız ve bir daha asla bulamayacağımız bir yerde o ev çünkü bir yeri güzelleştiren içinde yaşayanlardır; onlar yok artık, o buğu, o ses, o telaş, o bağ, o bahçe, o renk, o sandık, o koku, o insanlar..."

Hangimiz bu hayatın içindeyiz? Kabul edin ki yazgımızı belirleyen biz değiliz. Dikkat ettiniz mi sürekli sürgünüz, bir yerimiz, bir yurdumuz yok. Topraklarımız istimlak edilecek ve biz hiçbir şey yapamıyoruz. Oradan oraya sürüklenip duruyoruz. Bunu değiştirmek elimizde mi? O kadar direndik, umut ettik ama yok, olmuyor. Karşımızdaki faşist düzen enerji için, para için bir hayatı, bin hayatı, ormanları, dağları, taşları, kuşları, bütün güzellikleri yok ediyor. Bu yüzden sustum, bu yüzden tutundum edebiyata, bu yüzden tutundum felsefeye çünkü başka türlü var olamayacağımı biliyordum. Dünya sürgünü olacağımı biliyordum. Bu hayatın içinde kaybolacağımı biliyordum. Nefes aldım edebiyatla, nefes aldım felsefeyle sanatla. Babam- annem öldüğünde, Âdem abim kaybolduğunda sizin ev bize uzaktı, bizimki size... Ben sizde yaşamak isterdim, siz bizde... Hep evlerimiz uzaktı birbirine ve biz bu uzak evlerde yaşamak için çırpınır dururduk ha bire."