Anadolu insanının 1918'lerden günümüze kadar devlet içindeki yerini gelişimini çeşitli katmanlarla ilişkilerini belki de bunlarla hesaplaşmalarını anlatan bu kitapta Kurtuluş Savaşı'nda kemiği kanı ve teri bulunan Anadolu insanının özverisi insanlığı çabasını ama aynı zamanda yalnızlığını çaresizliğini bulacaksınız.Köyden gelen bir yazar olarak Toz Duman İçinde / Vatan Dediler / Köylüler adlı roman üçlemesinin yazılmasını boynuma borç bildim ve yirmi yıl bu ağırlığı içimde taşıdım. Yazmadan bu borçtan kurtulamayacağımı anladım. 1918'lerden günümüze kadar Türk köylüsünün devlet içindeki ve temeldeki yerini gelişimini çeşitli kahramanlarla ilişkisini irdelemeyi amaçladım. Belki bir hesaplaşma bu; sömürücü sınıflarla aydınlarla ve yöneticilerle...Köylümüzün yalnızlığını umarsızlığını çocukluğumda bizzat kendim yaşadım.On altı yıl askerlik yapan Birinci Dünya Savaşı'nın Kurtuluş Savaşı'nın tüm cephelerinde tetik çeken ve yaralı olarak köye dönünce topraksız işsiz ekmeksiz kalan bir köylünün oğluyum. Çocukluğum onu dinleyerek geçti. 1938'de Köy Öğretmen Okulu (sonradan Köy Enstitüsü) öğrencisi olduğum gün "Bu devlet seni okutuyor ya tüm çektiklerim tüm akıttığım kan ve ter helal olsun" dediğini unutamam.Ne kadar isterdi kendisi söylesin ben yazayım ve ondan doğrudan yararlanayım. Ama o yaşlarda bunun önemini yeterince kavrayamadım; sonradan anlayabildim ancak. Gene de onun anılarından çok şeyler kattım romanıma.Bu romanlarımı Türkiye Cumhuriyeti Devleti'nin temelinde kemikleri kanı ve teri bulunan bugün çoğunun adı bile bilinmeyen o unutulmuş insanların anısına sunuyorum. Onlardan birisiydi benim babam.