İnsanı daha temize ve yükseğe koşmakla yükümlü tutan Sabahattin Ali, Yeni Dünya'daki hikâyelerde toplumsal gerçekliği doğu masallarının renkleriyle birleştiriyor. Öykülerinde yarattığı karakterlerle bir yandan toplumdaki zengin-fakir, aydın-köylü gibi çatışmaları kullanarak eşitsizliğin altını çiziyor, diğer yandan da "sevda" üzerine biriktirdiği derin ve nahif düşünceleri okura sunuyor. Fildişi kulelerde saklanmayı kabul etmeyen yazar, başarılı hikâye atmosferini bazen kara mizahla bazense gerçeklerin çıplak yüzüyle kurgulayarak, insanı ve hayatı sanatla öğretiyor.