Bu çalışma, Osmanlı kent ekonomisinin işleyişine dair çalışmalarda hâlâ yeterince işlenmemiş bir alanı görünür kılmayı amaçlamaktadır. Gündelik hayatta "küçük" ya da "geçici" gibi görülen seyyar satıcılık faaliyetlerinin hem mikro iktisadi dengeler hem de makro sosyolojik süreçler açısından önemli etkilerinin olduğu anlaşılmıştır. 19. yüzyılın Osmanlı İstanbul'unda sosyal ve ekonomik yapılardaki değişimlerle birlikte devletin kent mekânını düzenleme ve modernleştirme arzusu ve dükkân esnafının baskıları altında kalan seyyar satıcılar, her ne kadar kapı önlerinde istenmeyen ve görüntü kirliliği olarak etiketlenmiş olsalar da onlar aslında gündelik yaşamın sürekliliği açısından vazgeçilmez aktörlerdi. Aynı zamanda bu çalışma, formel-enformel ayrımının mutlak olmadığını, çoğu zaman geçişli ve müzakere edilebilir olduğunu da ortaya koymaktadır.