Bu kitap, Aleviler tarafından büyük bir kutsiyet atfedilen ve Hak kelamı olduğuna inanılan deyiş, nefes ve semah gibi ritüel-merkezli repertuvar unsurlarının hangi tarihsel-siyasal ihtiyaçlara binaen sorunsallaştırıldığını ve önce millî ve seküler bir müzikal kimliğe, yani 20. yüzyıldaki adıyla Türk halk müziğine ve daha sorasında Alevi müziğine nasıl dönüştürüldüğünü konu ediniyor. Yazar, Alevi geleneği açısından bir tür tarihsel-toplumsal yarılma olarak nitelendirdiği bu köklü dönüşüm sürecini irdelerken sadece Alevi müziği çalışmalarına değil, çok daha genel bir planda etnomüzikoloji literatürüne önemli katkılar sağlıyor ve okuyucularını, Alevi müziği hakkında yeniden düşünmeye davet ediyor.