Bu çalışma, Arapça öğretim süreçlerini salt dilbilgisel bir aktarım olmanın ötesine taşıyarak;
tarihsel, sosyokültürel ve pedagojik boyutlarıyla ele alan kapsamlı bir akademik
çalışma niteliği taşımaktadır. Kitap, Arap dilinin öğrenilmesindeki temel motivasyonları
ve amaçları; İslami ilimler, tefsir, hadis ve kültürel mirasın yanı sıra iktisadi ilişkiler,
diplomasi, hukuk, turizm ve akademik araştırma gibi modern dünyanın gereksinimleri
ekseninde temellendirmektedir.
Eser, Türkiye özelinde Arapça öğretiminin tarihsel serüvenini Cumhuriyet öncesi ve sonrası
olmak üzere kronolojik bir disiplinle incelemekte; özellikle 2000 yılı öncesi ve sonrasındaki
kurumsal yapılanmaları, ortaöğretim ve yükseköğretim politikalarını, Yüksek
İslam Enstitüleri ile sivil eğitim girişimlerini mukayeseli bir analize tabi tutmaktadır. Pedagojik
çerçevede ise davranışçı, bilişsel ve sosyal öğrenme kuramlarının dil öğretimine
yansımaları irdelenerek; dinleme, konuşma, okuma ve yazma şeklindeki dört temel dil
becerisinin kazanım süreçleri teorik ve pratik boyutlarıyla sunulmaktadır.
Çalışma, geleneksel "Dilbilgisi-Çeviri" yönteminden başlayarak, iletişimsel, işitsel-dilsel,
telkin ve "Tüm Fiziksel Tepki" gibi modern yöntemlere kadar geniş bir metodolojik yelpazeyi okuyucuya aktarmaktadır. Ayrıca Arapça öğretimindeki çiftdillilik gibi yapısal
sorunlar, nitelikli öğretmen ihtiyacı ve materyal eksiklikleri eleştirel bir bakış açısıyla
tartışılmaktadır. Kitabın güncel ve vizyoner yönünü ise 5E öğrenme modeli, Enneagram
modeli ve özellikle yapay zekâ teknolojilerinin dil eğitimine entegrasyonunu konu
edinen bölümler oluşturmaktadır. Sonuç olarak bu eser; öğrenci, öğretmen, materyal ve
müfredat bileşenlerini bütüncül bir yaklaşımla ele alarak, alandaki akademisyenler ve
uygulayıcılar için teori ile pratiği sentezleyen yetkin bir başvuru kaynağı sunmaktadır.