"Gözlerinin baktığı yerde görmek istediği son kişi vardı. Bildiği bütün duaları etti. Arapça. Dualar bitince Türkçe yalvardı. İçinden. Kime yalvardığını bilmiyordu. Önemi yoktu. Asya o an bir karıncadan bile yardım isteyebilirdi. İnsan olmayan herkesten her şeyden. Önce ayak parmakları sonra da bütün vücudu buz kesti. Kalbinin atış hızını ölçebilecek bir teknoloji yoktu henüz. Şanssızdı Asya. Bunu biliyordu. Korktuğunda yardım isteyebileceği bir annesi veya babası yoktu. Dudakları mühürlendi; hiç ses çıkaramadı. Hayat durdu. İnsanlık durdu ve dokuz yaşına yeni basmış küçük bir kıza korkmayı öğretti."Ölümle yaşam hayalle gerçek arasında gidip gelen; madde bağımlısı kimsesiz bir kızın İstanbul'da başlayıp Amsterdam'a uzanan kelimenin tam anlamıyla acımasızlıkla dolu hikâyesi...