"Mutlaka okunması gereken ekolojik bir umut mesajı... Bu gezegenin geleceğiyle ilgilenen herkes için..." David Mitchell The Guardian

Greta Thunberg on bir yaşındayken bir gün okulda okyanuslardaki çöp oranıyla ilgili bir film seyretti. Meksika'dan daha büyük bir plastik adası vardı ve Güney Pasifik'te dolanıyordu. Greta film boyunca ağladı. Belli ki sınıf arkadaşları da etkilenmişti. Ancak koridora çıkıldığında plastik adası unutulmuştu. O da herkes gibi bunları sınıfta bırakabilirdi. Ama yapamadı.
Yavaş yavaş bir karanlığın içine doğru gidiyordu. Sanki yavaş yavaş kendini kapatıyordu. Piyano çalmayı bıraktı. Gülmeyi bıraktı. Konuşmayı bıraktı.
Ve... Yemek yemeyi bıraktı.
Bu; hayatı birdenbire parçalanan bir daha asla eskisi gibi olmayacak mutlu bir ailenin hikâyesi. Hayatlarını baştan sona değiştiren ebeveynin kızları konuşmayı ve yemek yemeyi bıraktığında ve onun küçük kız kardeşi bununla başa çıkmakta zorlanmaya başladığında hayatları bir kâbusa döndü. Bu kriz sadece evlerinde yaşanmıyordu: Onlar aynı zamanda krizdeki bir gezegende yaşıyorlardı; bizim de içinde yaşadığımız hızla ısınan ve geleceği tehlikede olan gezegende.

Evimiz Yanıyor bir ailenin birbirlerine ve dünyaya duydukları sevgiden yola çıkarak güçlenme iyileşme ve cesaret kazanma yollarını nasıl bulduklarının hikâyesi. Bu; hepimizi etkileyen acil bir durumda gezegenimiz alarm verirken onu duymayanların değil gidişata dur diyebilenlerin umut ve kararlılık hikâyesi. Asperger sendromlu bir kızın hassasiyetlerinin görmezden gelmek üstünü örtmek yerine ailesi tarafından özenle takip edildiğinde nasıl bir dönüşüm getirdiğinin işareti aynı zamanda. Bir çocuğun elinden tutulursa toplumun farklılık olarak gördüğü özelliklerin aslında nasıl onun gücü haline geldiğini ve dünyayı değiştirdiğini göreceksiniz.
Bazen tek bir ses -yeterince güçlü çıktığında- her şeyi harekete geçirebilecek zincirleme bir reaksiyon başlatabilir.