Osmanlı İmparatorluğu'nun "en uzun yüzyılında", çöküşün ve yeniden doğum sancılarının ortasında bir ses: Edip Harâbî. Gündüzleri Bahriye'de bir devlet memuru, geceleri ise yasaklı Bektaşi tarikatının bir dervişi. Şiirlerinde, "Daha Allah ile cihan yok iken / Biz anı var edip ilan eyledik" diyerek Vahdet-i Vücud'un sınırlarını zorlayan bir filozof; riyakâr softalığı ve cehaleti keskin bir dille hicveden bir isyancı. Bu eser, Harâbî'nin tasavvufi derinliğini, toplumsal eleştirilerini ve II. Abdülhamid'in baskıcı rejiminden İttihat ve Terakki'nin umuduna uzanan fırtınalı hayatını gözler önüne seriyor.