"Yazmak farz oldu dediler... Ben de yazdım."
Bir gün dediler ki, "Şükrü, artık bu kadar şeyi biriktirdin, birazını da anlat."
Ben de oturdum, çocukluğumun Aksaray'ından başlayıp Galatasaray Lisesi yatakhanesine, oradan Amerika'ya kopyayla, Paris'e peynir ekmekle, Oslo'ya rakı sofralarıyla uzanan hayatı döktüm sayfalara.
Bazen düştüm, bazen düştüğüm yerden güçlükle kalktım ama en azından yerde kalırken etrafa dikkatli bakmayı öğrendim.
Hayat dediğin zaten böyle bir şey: azıcık ciddiyet, bolca anı, biraz da göz kırpma hali...
Bu kitapta kahramanlık hikâyeleri yok ama bolca tereddüt, tutunma çabası, gülünç tesadüfler ve güzel insanların izi var.
Yani aslında hepimizin hikâyesine benzeyen bir şey...

Yayınlanan her kitabın, her derginin Emniyet Müdürlüğü'ne gönderildiğini biz, yazar çizer takımı çok iyi biliriz.
Elinizde tuttuğunuz bu kitabın bir örneği de, kanun gereği aynı yere ulaştırılmıştır...
Böylelikle, okuldan arta kalan zamanlarını, Eminönü'ndeki Emniyet Müdürlüğü'ne gönderilen kitap ve dergilerin dizildiği kütüphanede geçiren bir çocuk olan Şükrü Ergün, o raflara kendi yaşamöyküsünü de koymuş oluyor.
Anne ve babasının görev yaptığı bir binanın kütüphanesinde başlayan öykü, bir kitap olarak geri dönüyor, doğduğu yere...
Hayatını anlatırken "Ben de boyacı oldum" diyen, duygu ve düşünce dünyasındaki renklerin her türlüsünü açığıyla, koyusuyla ustalıkla kullanan Şükrü Ergün, seyrine doyum olmayan bir tablo armağan ediyor bizlere.
Sunay Akın