Terbiye edicilerin terbiyecisi, sebeplerin müsebbibi (hazırlayıcısı) olan Allah Teâlâ, âhireti sevap ve ceza evi, dünyayı da kazanç, çalışıp didinme ve zorlukları yüklenme yeri kılmıştır. Dünyadaki çalışma, sadece âhiret için olup dünya maişe- tini ihmal etmek demek değildir. Aksine dünya maişeti âhirete selâmetle vardır- mak için vesile ve âhiret için yardımcıdır. Dünya, âhiretin tarlasıdır ve âhirete selâmetle vardıran bir merdivendir. İnsanlar üçe ayrılırlar:
1) Bir kişi var ki, dünya maişetiyle meşgul olması, onu âhiretinden tamamen uzak- laştırmıştır. Bu kişi, helâk olanlardandır.
2) Bir kişi var ki, âhireti kendisini dünya maişetinen alıkoymuştur. Bunlar, fâizler, yani fazlalık ve feyz (bolluk) sahibi kimselerdir. Fakat itidale en yakın olan üçüncü kişidir.
3) Ahiretini kazanmak için dünya ile meşgul olan, ikisini birden yürütendir.Bu, orta yol ve orta derecedir ve yolların en iyisidir. İktisad rütbesine, ancak maişeti elde etmek hususunda doğru yoldan ayrılmayan bir kimse varabilir. Ancak dünya- sını âhireti için vesile olsun diye çalışan bir kimse, İlâhî nizamın edepleriyle edep- lenmedikçe bu sahada ilerlemiş sayılmaz.Dikkat edilsin! Biz ticaret, sanat ve diğer çalışma dallarının edep ve sünnetlerini teker teker sayacağız ve bunları beş bölümde açıklayacağız.
Birinci Bölüm: Helal Kazancın Fazileti ve Ona Teşvik.
İkinci Bölüm: Doğru Alış-veriş ve Muameleler.
Üçüncü Bölüm: Muamelelerde Adaletli Olma.
Dördüncü Bölüm: İhsanda Bulunma.
Beşinci Bölüm: Tüccarın Kendisine ve Dinine Karşı Şefkatli Olmasının Gereği.